Kartki z pamiętnika

Otaczam się ludźmi. Mam mnóstwo przyjaciół, którzy wnoszą do mojego życia wiele radości. Kiedyś uciekałam w drugą stronę. Chowałam się przed innymi ze strachu, że nie odnajdę się wśród nich. Tak działały moje fałszywe kody podświadomości- dziecięcy strach przed ty,  że nie zostanę zrozumiana. Niby miałam wielu znajomych, rozmawiałam z nimi w wirtualnym świecie ale niegdy nie doprowadzałam do naszych spotkań w rzeczywistości. A to nie to samo. Teraz jest inaczej. Dbam o moje przyjaźnie w prawdziwym świecie. Spędzam z nimi czas. Wymieniamy się dobrą energią. To jest bardzo ważne. Jestem teraz otwarta i uśmiechnięta. Mam wielu przyjaciół i chętnie zawieram nowe znajomości. Opuszczam mój kokon strachu i niepewności. Zaczynam żyć! :)

Kiedyś myślałam, że nie mam wpływu na to co się ze mną w środku dzieje. Kierowałam się nieustannym strachem, który był tak głęboko zakorzeniony , że paraliżował mnie przed działaniem. Sama tworzyłam sobie lęki i w głowie wymyślałam scenariusze, co może pójść nie tak i jak będę się wtedy czuła. Skąd to w ogóle się brało? No tak, oczywiście z fałszywych kodów w mojej podświadomości, z których nawet nie zdawałam sobie wtedy sprawy. A gdyby nawet ktoś i o tym powiedział, to nie uwierzyłabym. Dlaczego? Bo poczułabym się jeszcze bardziej bezradna. Ulegałam strachowi bez walki. Kiedy zostawił mnie chłopak ( w ciąży) to uwięził mnie strach pod tytułem : NIE DAM RADY! Ale idąc o krok dalej zadałam sobie pytanie, czego tak na prawdę się boję? Odpowiedź spłynęła jak grom z jasnego nieba : SAMOTNOŚCI! Tego, że już nigdy nie ułożę sobie życia. Będę skazana na życie w pojedynkę. Stawiłam czoła temu strachowi, uświadomiłam sobie że kocham siebie i dzięki temu nigdy nie będę sama. Strach minął. Mądry głos w mojej głowie wyszedł mi na przeciw i wytłumaczył mi, że mogę mieć wspaniałe życie jeśli tylko o to zadbam. Prawda wyzwala. Teraz mogę iść przed siebie.